اثر تحریک الکتریکی با فرکانس پائین در طی صرع زایی هیپوکمپ پشتی بر تعادل و فعالیت حرکتی در موش صحرایی نر بالغ

سابقه و هدف: بیماری صرع سومین اختلال نورولوژیک در جهان است. کانون صرع با ارسال پایانه ­های عصبی به نواحی مختلف مغز از­جمله مناطق مرتبط با کنترل حرکت، باعث اختلالات حرکتی می­ شود. با توجه به اثر مهاری تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) در انتقال امواج تشنجی، در این کار تحقیقاتی اثر LFS در طی صرع ­زائی هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ بر تعادل و فعالیت حرکتی در موش صحرایی نر بالغ مطالعه شده است. مواد و روش ­ها: تعداد 50 سر موش صحرایی نر بالغ به­ طور تصادفی به 5 گروه زیر تقسیم شدند: کنترل، شاهد، کیندل، LFS و KLFS. موش ­های گروه کیندل، تحریکات روزانه کیندلینگ را به روش سریع با مدت پالس 1 میلی­ ثانیه و فرکانس 50 هرتز به­­ مدت 3 ثانیه در ناحیه هیپوکامپ پشتی دریافت می­ کردند، اما حیوانات گروه کنترل و شاهد هیچ­ گونه تحریکی دریافت نمی­ کردند. در گروه­ LFS، هر روز 4 بسته تحریک الکتریکی با فرکانس 1 هرتز بلافاصله بعد از تحریکات کیندلینگ اعمال می­ شد. بعد از اتمام تحریکات، فعالیت حرکتی و تعادل به ­وسیله آزمون ­های جعبه باز و روتارود ارزیابی شدند. نتایج: فرکانس ایستادن روی دو پا و خودتیماری در گروه کیندل نسبت به گروه کنترل افزایش معنی ­داری یافت (0/05< P). تعادل در گروه کیندل کاهش معنی­ داری یافت (0/05< P) و اعمال LFS در طی کیندلینگ هیپوکامپ، در هیچ­یک از پارامترهای ذکر شده تفاوت معنی­ داری را با گروه کنترل نشان نداد. نتیجه­ گیری: در مجموع اعمال LFS در طی کیندلینگ هیپوکامپ میزان فعالیت حرکتی را کاهش داده و تعادل را بهبود می­ بخشد.